هدف از این پژوهش، بررسی ارتباط میان راهبردهای یادگیری خودتنظیم و انگیزش پیشرفت دانش آموزان است. جامعه آماری این پژوهش شامل 4895 نفر از دانش آموزان دختر و پسر دوره دبیرستان ناحیه یک شهر ساری سال تحصیلی 90 ـ 89 می شود که تعداد 324 نفر از آنان با استفاده از جدول تعیین حجم نمونه کرجسی و مورگان با آلفای 5% به عنوان نمونه با روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای به تفکیک جنسیت انتخاب شده، مورد مطالعه قرار گرفته اند. از این تعداد 151 نفر پسر و 173نفر دختر بودند. روش پژوهش از نوع توصیفی ـ پیمایشی و ابزار جمع آوری داده ها برای سنجش خود تنظیمی دانش آموزان، پرسشنامه خود تنظیمی ام اس ال کیو. پینتریچ ودی گروت بود. زیمر من و مارتینز پونز(،(Zimmerman andpons, 1986) ضریب پایایی پرسشنامه را با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ 0.89 برآورد کردند. جهت سنجش انگیزش پیشرفت، پایایی پرسشنامه انگیزش پیشرفت هرمنس (1970، Hermanc) را 0.73 تخمین زدند. با استفاده از روش آماری ضرایب همبستگی، آزمون T گروه های مستقل، تحلیل واریانس چند متغیری (مانووا) و رگرسیون چند متغیری دادها مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج به دست آمده پژوهش نشان داد که بین راهبردهای یادگیری خودتنظیم و انگیزش پیشرفت دانش آموزان رابطه معناداری وجود دارد. همچنین میان جنسیت و راهبردهای یادگیری خودتنظیم دانش آموزان تفاوت معنادار وجود داشت و بین جنسیت و انگیزش پیشرفت دانش آموزان تفاوت معنادار وجود نداشت. تحلیل رگرسون چندگانه بیان کرد که از میان خرده مقیاس های راهبردهای یادگیری خود تنظیم، تنها راهبردهای مدیریت منابع می تواند پیش بینی کننده مطلوبی از انگیزش پیشرفت دانش آموزان به عمل آورد.